کودکان ما به ترحم نیاز ندارند

شنبه یکی از دختران نازنینم وقت دکتر روانپزشک داشت. قبل از مراجعه منشی به دستور پزشک تماس گرفته بود که حتما در مراجعه به مطب نامه از بهزیستی بیاورید که بچه زیر نظر شماست. پرسیدم ویزیت دکتر چقدر است؟ گفت ١۶٠ هزار تومان! گفتم ما تخفیف نمی‌خواهیم ویزیت پرداخت می کنیم و نامه هم نمی‌دهیم. گفت نه نمی شود هم نامه بیاورید و هم ویزیت پرداخت کنید!! دلیلش را پرسیدم و در جواب شنیدم این رسم دکتر است و دلایل غیر منطقی دیگری مطرح کرد!
بی توجه به اینکه نامه ای بنویسم که دخترم را بچه بهزیستی معرفی کنم به مطب دکتر رفتیم
ابتدا من وارد مطب شدم و به دخترم گفتم بیرون در منتظر بماند. شرح حال دخترم را کاملا برای پزشک بازگو کردم. از قبلِ بودن در بهزیستی تا بعد اومدن پیش ما
سپس دخترم وارد مطب شد و دکتر سوالاتی ازش پرسید و در نهایت نسخه ای نوشت و تحویلم داد. به خانه نرسیده بودیم که منشی تماس گرفت و بسیار عصبانی که چرا نگفته اید شما همان بیمار بهزیستی هستید و چرا نامه نداده اید!!!!
دکتر در یکی از بیمارستان‌های معروف شاغل است و باید به آن بیمارستان نامه بدهد!!!!و بیشتر تعجب کردم که در ادامه منشی گفت مراجعه بعدی شما در صورت عدم ارائه نامه لغو می گردد!!!

برایم مهم بوده و هست که دخترانم انگ دختر بهزیستی رو یدک نکشند در مدرسه، مطب دکتر، فضای بیرون از خانه و حتی موقعی که معلم عزیزی برای آموزش وارد خانه مان می شود، تمام کادر و پرسنل خوب مجموعه نیز آموزش دیده اند که با نگاه یا رفتاری نامناسب عزت نفس بچه ها که مهمترین دارایی شان است را خدشه دار نکنند.
بارها شاهد نگاه و صحبت های ترحم آمیز عزیزانی بوده ام که در مواجهه با کودک بی یا بدسرپرست محبت و عشق خودشان را طوری نثار کودک می کنند که کودک می پذیرد شرایطی خاص دارد و ذهن و قلب‌ش توقع محبت بی دریغ از همگان دارد. به مانند آنکه دچار نقض بزرگی هست و همه باید با ترحم و دلسوزی با او برخورد کنند درست است که با این سن کم شرایط سختی را پشت سر گذاشته اند ولی رفتار امروز تک تک ما در سرنوشت آینده شان به مراتب مهمتر از گذشته شان است.
تلاش می کنیم لغت “بهزیستی”در ذهن و قلب‌ بچه هایمان از بین برود
و همگی برای “به زیستن” دست در دست هم به آینده ای روشن فکر کنیم …