خیریه وابسته به بهزیستی

وقتی میاد و دلنوشته اش و برام میخونه حس می کنم
دخترم چقدر بزرگ شده و چه حجمی از زخم و داره به دوش می کشه
و ما چقدر راه داریم تا زخم هاش و کمرنگ کنیم،البته اگه زخمی بهش اضافه نکنیم…..
✨️✨️✨️✨️

هر آدمی یه جور بهت زخم می زنه همه یه جور نیستن
ولی اینکه هر آدمی بهت بالاخره یه زخمی می زنه انکار ناپذیره
یکی با چشم زخم و حسادت، یکی با بی ادبی و زور ،یکی حتی
با محبت زیاد! یکی با رفتنش همه بهت زخم می زنن و توقع هر
چیزی و از هر کسی داشته باش من با همه ی اینا شدم شهبانو…

باران هم رفت
باران زندگی مان
نه اصلا
باران نه
لبخند زندگی مان رفت
و حالا من
باید سالها به انتظار بنشینم
شاید روزی
یک بار دیگر
در خیابان ببینمش
شاید اومرا به یاد نیاورد
اما خنده هایش
رنگ چشمانش
تا همیشه حک شده بر جسم من و مهبد

نه یک بار
بلکه
سه بار به فرزند خواندگی رفت
و برگشت،
و صادقانه بگویم
چقدر دوست داشتم
دنیایم در همین باران و مهبد خلاصه می شد

از نه ماهگی  نزدیک یک  مرکز درمانی در یکی از،استان های غربی،
کشور رها شده بود
پس از ورود به
شیر خوارگاه هیچ اثری از،خانواده زیستی اش یافت نشد
حدودا سه ساله بود که به فرزند خواندگی رفت و در کمتر از دو سال زندگی با تجربه های تلخ به بهزیستی برگشت
خانواده بعدی پس از شش،ماه
و خانواده سوم در کمتر از،دو ماه از داشتنش انصراف دادند
که بی شک لایق نبودند

شب عید سال ۱۴۰۰ 
زمانیکه بخش اداری شیرخوارگاه آماده تعطیلات نوروز می شدند
  آمد و شد دختر ما
که دختر نه زندگی ما
دخترم  عیدی خدا به ما بود
می دانستم

دقیقا همان زمان خانواده دیگری به ناگهان درگیر بیماری ناعلاج پسرشان می شوند
و بعد از دو سال فرزندشان  را از،دست
می دهند
تصمیم می گیرند تنها ارزوی پسر که داشتن خواهر بود را براورده کنند
با دیدن دخترم بارانی از،عشق
بر قلب پر دردشان
سرازیر،می شود
ارتباط،بسبار خوبی بینشان برقرار می شود موقع خداحافظی  
مادر عکس دخترم را کنار عکس پسرش در کیف پولش قرار می دهد 
به شباهت عجیب چشمان پسرشان با دخترم نگاه می کنم
و تاریخ فوت فرزندشان ۳۱ مرداد،
با تاریخ تولد دخترم یکم شهریور

تماس گرفت که مراحل فرزند خواندگی را طی کرده و برای ملاقات با یکی از دخترانم نامه از بهزیستی دارد
دخترم برای ملاقات با خانمی که متقاضی فرزند پذیری بود وارد اتاق شد،
کمی با هم صحبت کردند بعد از رفتن دخترم متقاضی پرسید دختر زیباتری ندارید؟؟؟!!! با تعجب گفتم همه ی دخترانم زیبا هستند با اندکی مکث گفت منظورم دختری با چشمان رنگی و پوستی سفید است!!
و ادامه داد
آخه بتونم بعدا به چند نفر نشانش بدهم که این دخترم هست!!!
تلاش می کردم تا خودم را کنترل کنم و عصبانی نشوم گفتم
اینجا مرکز نگهداری شبانه روزی از کودکان فاقد سرپرست موثر است
فروشگاه نیستتتتتتتت…‌.!!!!!!!!!!!!!!
پ.ن۱:نامه یکی از دخترانم بعد از ملاقات با خانواده متقاضی
پ.ن۲:با آگاهی و عشق وارد پروسه فررند خواندگی شویم❤️

تصویری از چند ساعت زندگی در روستای دور افتاده ای از،این خاک
جایی که دخترم بهارم بعد از چند سال زندگی در خانه مهبد و با کلی تحقیق بعد از پیدا کردن پدربزرگ مادری اش به خانواده اش بازپیوند شد
زندگی روستا با تمامی سختی هایش برای بهارم بهترین گزینه بود
درست،است،که دیگر امکانات زندگی در شهر بزرگی چون تهران را ندارد ولی حال دلش کنار خانواده عالی است از کوه ها بالا می رود در دشت ها،می دود و کنار مادربزرگ و پدربزرگ و خواهرش دامداری می کند ماست،و پنیر و کره درست می کند در دوشیدن شیر بز به مادربزرگش کمک می کند و مراقب جوجه هاست، به لطف خدا دو گاو هم به جمع بزها و تک الاغ شان اضافه شد تا برکت بیشتری برای این خانواده مهربان به ارمغان بیاورد.

آذر ماه سال ٩٨ برای تحویل ششمین دخترم راهی شیرخوارگاه شبیر شدم دختری زیبا با موهای مشکی و چشمانی معصوم کلاه بافتنی لبه دار سفید و آبی اش را روی گوش هایش کشید
از برادر کوچکترش خداحافظی
کرد دستم را گرفت تا بیاید و دخترم باشد شش سال بیشتر نداشت از همون لحظه اول رابطه ی خوبی بین ما برقرار شد خانه مان با ورود این دختر زیبا گرم‌تر از قبل شد اون سال شش دختر داشتم که از نظر قد و جثه شبیه هم بودند پیراهن های یک شکل که تن شان می کردم دقیقا انگار شش قلو بودند چه روزها و ساعت های بی نظیری و با شش قلو هایم سپری کردم و خاطره ها ساختیم…..
این دخترم و برادرش مدتی قبل بدون سرپرست رها شده بودند و تا مدتی خبری از والدینش نداشتیم
بعد از تحقیقات متوجه شدیم پدر پس از مشاجره های فراوان با همسرش مدتی دور از خانه بوده در این فاصله مادر هم به دنبال تهیه مواد مخدر خانه و بچه ها را ترک می کند
با گزارش های مردمی از وضعیت موجود و توسط اورژانس اجتماعی بچه ها به بهزیستی منتقل می شوند همان سال پدر با مراجعه به شیرخوارگاه
پسر کوچکش را از بهزیستی ترخیص می کند
و حالا پدر مدتی بود که در پی دخترش آمده بود
در شرایط مختلف پدر را امتحان کردیم
از همسایگان و نزدیکانش تحقیق کامل انجام شد
چند سال صبر کردیم تا از وضعیت پدر اطمینان حاصل کنیم
دفعه آخر بعد از بازدید از منزل و وضعیت خوب پسر کوچکتر و پیگیری های مصرانه پدر تصمیم گرفتیم که دختر را به پدرش بازگردانبم
حکم دادگاه صادر شد و با گرفتن
تعهد نامه ای بعد چهار سال دخترم به پدرش
سپرده شد.
پ.ن:در بازدید های پس از ترخیص شرایط از آنچه که فکرش را می کردم هم بهتر به نظر می‌رسد
خدا را شکر دخترم کنار پدر و برادرش خوشحال است دعای خیرتان بدرقه راهشان ….

تو اوج ناامیدی اومد پیشم که چرا باید من زندگیم اینجوری باشه؟ چرا همکلاسی ام زندگی ش مثل من نیست؟ چرا اصلا من زنده ام؟ صبر کردم تا صحبت هاش تموم بشه بهش گفتم تو برای انجام کاری مهم اینجا هستی و زنده ای و
نفس می کشی، نذاشت حرفم تموم بشه گفت چه کاری من که هنوز یه بچه ام گفتم بهش فکر کن بالاخره می فهمی
دیشب با خوشحالی اومد و این کتاب و که از کتابخانه خونده بود بهم نشون داد گفت قسمت های مهمش و خلاصه برداری کردم بعد این صفحه و بهم نشون داد و گفت همین که بهم گفته بودید و هم اینجا نوشته
خندید و منو بوسید و با خوشحالی رفت..

بعد ماه ها آمد و رفت بالاخره حکم دادگاه و برای تحویل دخترم گرفتند هرگز فکر نمیکردم که بعد ١٠ روز تصمیم به فسخ فرزند خواندگی بگیرند اون هم بچه ای که تا حالا دو بار به فرزند خواندگی رفته و با کلی آسیب روحی دوباره به بهزیستی برگردانده شده داستان زندگیش از روز اول فقط و فقط در نخواستنش خلاصه شده و متاسفانه حس طرد شدن های متعدد و تجربه کرده بود!!اما
از اینکه دوباره به جمع مون برگشت چقدر خوشحالیم دختر عزیزم میدونی که چقدرررر تو قلبمون جا داری و خدا را شکر میکنیم از داشتنت ❤️خدا را شکر که حال دلش عالیه و ما هم تمام
تلاشمون و میکنیم که آسیب هاش رو جبران کنیم
پ.ن:لطفا لطفا در تصمیم گیری بیشتر تامل کنید
تا آسیب های بیشتری به این فرشته ها وارد نکنیم🙏

اردیبهشت ٩٩ به همراه سه دختر دیگرم اومد به خونه مون از بقیه کوچکتر بود فاصله ای کمی از بهزیستی تا جایی که ماشین و پارک کرده بودم راه بود تو راه همش میگفت کف پام می سوزه و نمیتونست راه بیاد وقتی نشستیم تو ماشین و اومدم ببینم کف پاهاش چی شده با ناباروری دیدم کف کفش کامل کنده شده و دخترم رو آسفالت راه می رفته خیلی متاسف و متاثر شدم و قبل رسیدن به خونه براشون کفش خریدیم از روزهای اول با بقیه بچه هامون فرق داشت اکثر لغات و اشتباه تلفظ می کرد از کوچکترین اتفاقی به وجد می اومد و احساسش را به شدت نشون می داد وقتی خوشحال میشد تو آسمون ها بود و وای از روزی که ناراحت میشد ساعت ها گریه می کرد و هیچ کسی نمیتونست آرومش کنه بارها علت گریه های طولانی ش و ازش پرسیده بودم و تنها جوابش این بود دلم برای مامانم تنگ شده دلتنگتممممم
کودک کار بود و خیلی کوچک
یه روزی خیابون ها رو اشتباه می رود و گم میشه
مددکار مسئول بیمارستانی همون نزدیک ها پیداش میکنه و سر از بهزیستی در میاره
یادش میومد که نزدیک عید بوده صورتش و سیاه کرده بودند و لباس قرمز تنش کرده بودند و جلوی ماشین ها می رقصیده….
چندین بار عکسش و تو روزنامه آگهی کردم شاید والدینش پیدا شوند ولی خبری نبود
هیچ چیزی از نقاشی و درس نمی‌دونست فرصت کمی تا مهر بود که برای مدرسه آماده اش کنم
مهر ماه به مدرسه رفت ولی تا اسفند هیچی یاد
نمی گرفت معلم خصوصی برایش گرفتم ولی بی فایده بود همون سال به جز این دخترم پنج تا کلاس اولی دیگه هم داشتیم و همشون عالی بودند خرداد شد و دخترم نتوانست در امتحانات موفق شود قرار شد تا شهریور دوباره تلاش کند و شهریور هم
نتیجه ای حاصل نشد
گفتم اشکالی ندارد سال دیگر هم کلاس اول را دوباره بخواند
عجله ای نیست
مهر سال بعد معلمش از همون ابتدای سال متوجه مشکل دخترم شده بود کار به جایی رسید که چون یاد نمی گرفت عصبی می شد و شروع به گریه های وحشتناک می کرد یک روز مدیر من را خواست و گفت دیگر به مدرسه نیاید می گفت کل مدرسه از گریه های این بچه در عذاب هستند با اینکه می‌دانستم حق چنین کاری را ندارد ازش خواهش کردم اجازه دهد یک روزهای به همراه نظارت خودم به مدرسه بیاید
از اونجایی که به جز این دخترم ده تای دیگه شون هم همونجا درس می خواندند حضور من باعث شده بود که به عناوین مختلف بقیه هم از کلاس هاشون خارج شوند و فضای مدرسه و بهم بریزند
وضعیت خاصی پیش اومده بود هیچ روانشناس و مشاوری هم نتونست بهمون کمک کنه
اون سال هم ناموفق سپری شد ازم تعهد گرفتند تا برای سال دوم ثبت نام شود نمیشد دوباره سال اول را تکرار کند چون با توجه به سنش مجبور می شد به مدرسه شبانه برود و کار سخت تر میشد همزمان کلاس دوم و اول را با هم در سال جدید شروع کردیم و ناموفق تر از قبل!مدیر مدرسه به هر دلیلی مرا به مدرسه می خواست اعتراض معلم، اولیا و همه و همه باعث شد مدتی را در منزل بماند و با بازی درس می خواندیم
در اوج ناامیدی بودم که پیغامی را دریافت کردم
عزیزی برایم نوشته بود که روانشناس حوزه کودک است و در زمینه اختلال یادگیری می تواند کمک کند
ازشون دعوت کردم که حضوری صحبت کنیم
روز اول دیدار یه زونکن حدود صد صفحه ای از دوره هایی که در زمینه اختلال یادگیری گذرونده بودند همراهشون بود با ناباوری فقط ورق می زدم و همزمان صحبت های ایشان را در مورد مشکلات رفتاری بچه هایی که اختلال یادگیری داشتند دنبال می کردم قرار شد هفته ای چند بار برای کمک به دخترم به مرکز بیایند به مرور متوجه تغییرات اساسی در روند یادگیری اش می شدم ماه ها صبورانه آمدند و رفتند و البته بی هیچ چشم داشتی
بعد عید امسال بهشون پیشنهاد فرزند خواندگی دخترم را دادم قرار شد فکر کنند و جواب دهند
بسیار منطقی و آگاهانه بعد از تمام بررسی ها جواب مثبت دادند مراحل کار طی شد اواخر آذر ماه نامه دادگاه و گرفتند و برای ترخیص شون از مرکز اومدند
به طرز عجیبی دخترم به همسر ایشان شباهت داشت گویی که دختر زیستی شان است
معجزه زندگی دخترم که وقتی دست به دعا بر می داشت
محال بود برآورده نشود
اتفاق افتاده بود
فکر کنم این بار برای خودش دعا کرده بود…..

گفتند چشمهایت را ببند و بیا داخل اتاق
چند نفری مرا همراهی می کنند و حواسشان هست که چشمانم را باز نکنم وارد اتاق می شوم دخترانم همگی نشسته اند و در چند ثانیه با نقاشی ها و نوشته هایشان مرا احاطه کرده که روز مادر را تبریک بگویند با اصرار می‌خواهند که بنشینم تا نمایشنامه ای را
به مناسبت روز مادر اجرا کنند
ابتدای نمایش یکی از دخترانم با صدای رسا می گوید
“این نمایشنامه تقدیم به تمام کسانیکه داغدار از دست دادن مادرانشان هستند و تمام مادران دنیا”
و بعد کمی مکث نگاهم می کند و ادامه می دهد و “تقدیم به تو….”

نمایش در پانزده دقیقه و در بهترین و کاملترین نوع خود و با کمترین امکانات اجرا می شود
داستان ماجرای مادری با سه فرزند است که با وجود بیماری سرطان و همسری که سالهاست از دست داده سه کودک خود را بزرگ می کند در انتهای داستان مادر فوت می شود و سه کودک برای سرپرستی به بهزیستی سپرده می شوند
لحظه گریه سه کودک بر سر جنازه مادر جانم را به آتش می کشد
بچه ها در نقش خودشان
غرق شده اند سکوت را می شکنم شروع می کنم به کف زدن و بقیه دخترانم با من همراهی می کنند….

پ.ن :متن نمایش به قلم نویسنده آن که فقط ده سال دارد نوشته شده که به یادگار در این صفحه به اشتراک گذاشته می شود.

میخواستم داستان فرزند خواندگی ۴ را بنویسم ولی نمیدانم چرا دلم آرام نبود ٢٠ آبان همین امسال با کلی فراز ونشیب رفت تا زندگی جدیدش را با خانواده ای که مشتاق پذیرشش بودند آغاز کند و امروز ٣٠ دی بعد ٧٠ روز چالش دوباره در آستانه ورود به خانه مهبد است
هیچ کسی را قضاوت نمیکنیم فقط با تمام وجودمون کنار دخترامون هستیم تا بتوانیم بهترین حالت ممکن را برایشان فراهم کنیم

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها
که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها